۲۸
مرداد ۹۶
همه‌ی عشق‌ها دلهره‌آورند. تصور فراق و جدایی، دلهره می‌آورد؛ ترس از دست دادن.
اما، عشق حسین(ع) این‌گونه نیست. چون، همیشه معشوق هست. حتی، اول او عاشق تو شده بعد تو عاشق او.
این‌که با ذکر نام او، آتش بیقراری به جانت می‌افتد یعنی؛ حتما عشقی در میان است. وگرنه، نمی‌گذاشت حتی یادش بیافتی.
عشق حسین(ع) پایان تمام دلهره‌هاست مثل حضور پدر.
حسین، خوب بابایی برای این امت است و حتی برای کسانی که به دین او نیستند و فقط دوستش دارند.
او از پدر به ما مهربان‌تر است.
انگار شهدا نیز این‌گونه‌اند. انگار در بابای خوبی بودن نیز اقتدا کرده‌اند به حسین(ع).
از میان شهدا، بابا بودن شهدای گمنام بیشتر به چشم می‌آید.
آن‌ها عزیزان خود را چشم‌انتظار گذاشته‌اند و آمده‌اند تا قرار دل‌های بی‌قرار ما باشند.
آن‌ها بابای خوبی هستند. ما چرا فرزندان بدی برای آنان باشیم؟
